Strona:Maria Konopnicka - Na normandzkim brzegu.djvu/164

 Czasem krzyk, krzyk przenikliwy, ostry, jakby nie z piersi, lecz z rany śmiertelnej wyrzucony. Czasem szept pełen nieszczęścia i winy. Czasem szmer sypiącego się próchna po starowiecznych, mogilnych podziemiach. Czasem płacz, płacz rodzących się Duchów na znój, na bój, na ból...
 Z przepaści do przepaści biją głosy nieukojone, łkające.
 Wstaje fala, podnosi się z odmętów wieczystych w niewypowiedzianym wysiłku i w męce. Wstaje fala, pędzi, wzlata, rzuca się ku niebu, i z nabraną, pełną gorzkich pian piersią mdleje i spada, śpiewając pieśń własnej zatraty.
 I szumi morze i huczy, i śpiewa wielki Chór Duchów, któremu nie wtórzy ni niebo ni piekło.
 ...Do prawdy chcemy!
 ...Do sprawiedliwości chcemy!
 ...Do żywych źródeł chcemy!
 ...Do życia! Do życia!... do życia!...
 Wielki chór jęku a capella śpiewa.