Strona:Maria Konopnicka - Na normandzkim brzegu.djvu/199

 Dopiero, kiedym kilka dni takich i nocy przebolał w niewypowiedzianej męce, — kiedym zmizerniał, stracił sen, apetyt, a kto ze znajomych zauważył, żem »jakiś marny«, wtedy dopiero matka mówiła:
 — No, zegarek twój, ale pamiętaj!
 Bóg widzi, jak pamiętać chciałem.
 Mimo to jednak, co jakiś czas, zegarek przestawał być moim, a nim ta śmiertelna klątwa znów ze mnie zdjętą została, w łzach moich mógł się on był cały z łańcuszkiem razem zanurzyć.
 Najdotkliwszem zaś w mej rozpaczy było to, żem go utracał, nie posiadłszy w pełni.
 Ciągle bowiem jeszcze nie byłem starszy i ciągle nie mogłem do rąk dostać tak kosztownej rzeczy.
 Życie moje chwiało się teraz między dwiema alternatywami, które się z dziwną punktualnością luzowały.
 Zegarek był »mój«, lub też zegarek był »nie mój«. Tak szarpany między na-