Strona:Maria Konopnicka - Na normandzkim brzegu.djvu/203

 Czerwone błyskawice latały mi w oczach, kreśląc jakimiś okropnymi zygzakami:
 — Niema zegarka, zastawiony... Niema zegarka, zastawiony!
 Dziś wiem, że tak właśnie wyglądały wyrazy: Mane, Tekel, Fares.
 Tymczasem matka podniosła się z jakimś stłumionym jękiem i wyszła z pokoju.
 Zostałem sam.
 Natychmiast obudziła się we mnie przedsiębiorczość, instynkt ratowania się i odporna siła.
 Jakoż tego dnia jeszcze powziąłem u stróża ważne wiadomości. Dowiedziałem się mianowicie, co znaczy zastawiony, a nadto gdzie jest i jak się zwie miejsce, w którem mój zegarek przebywa.
 Nazajutrz poszedłem tam, zamiast iść do szkoły. Był to duży żółty dom w ustronnej ulicy. Ponieważ drzwi były uchylone, wsunąłem się i obracając czapkę w ręku, z bijącem mocno sercem stanąłem przy nich.