Strona:Maria Konopnicka - Nowele (1897).djvu/166

 — Niech tam nie pożyje! — wołała Krysta. — Niech mu tam będzie nic po nim! A ja nie dam i nie! — Pięścią o pięść uderzyła, drobne łzy trysnęły jej z gorejących gniewem oczu.
 — Psssia!... — warknął parobek, na izbę splunął, i trzasnąwszy drzwiami, wyszedł.

 Spała jeszcze Karbowiaczka nazajutrz po chrzcinach, które się w kilka dni potem odbyły, kiedy ją zbudził głos Krysty.
 — Matuś!...
 — A co, córuchno?
 — Wstanę...
 — Po co? Leżałabyś oto, kiedy ci pod pierzyną ciepło!
 — Wstanę!... — powtórzyła Krysta.
 — A cóż ci tak pilno? Robota cię woła, czy co? W izbie zimno, w kominie zimno, po co będziesz wstawała?...
 — Wstanę, matko!... Zaduszki dziś... Poniosę księdzu za Antka... Lżej będzie!
 Starej błysnęły oczy. Rozbudziła się i na łóżku siadła.
 — Jużci że mu lżej będzie, chudziakowi, jak za niego ludzie ten paciorek święty pomówią... Jużci że!
 — Mnie lżej będzie, matko! Mnie może lżej będzie!
 Westchnęła głęboko, jak gdyby wielki ciężar piersi jej przygniatał, i mówiła zwolna:
 — Niech ta już na nim będzie ta mogiła, kiedy tak! Niech ta już na nim ta trawa porasta!