Strona:Maria Konopnicka - Nowele (1897).djvu/187

het... aże za morzem!.. To ci Walek powiedział, że idę?
 Podniosła głowę.
 — A ino...
 — Kiedyż on tam do was zaszedł?
 — Na drodzem go spotkała...
 — To gdzieżeś szła?..
 Ogień buchnął na nią.
 — Tak szłam...
 Przypomniała sobie, poczuła raczej, że dotąd ściska w szmatce pieniądze, które za duszę jego niosła. I mimowoli, owszem, jakby z musu jakiegoś, rzekła:
 — Zaduszki dzisiaj...
 Westnął na to żołnierz.
 — Wieczny odpoczynek racz im ta dać Panie, a światłość wiekuista niech im ta świeci!
 — Ament!... — dokończyła Krysta cichym głosem.
 Ale on już głowę podniósł, rozśmiał się, i spojrzawszy przez groblę ku wsi, rzekł:
 — A to ci z chałup dym wali! Abo baby chleb pieką, abo co?... Widzisz Krzysia?... Jakże?...
 I nie czekając odpowiedzi, mówił dalej:
 — A witaj, przewitaj, ty dymie siwy!.. Dymie jałowcowy!... Hej!... Hej!... A ja już myślał, co się nijak nie dobiję do chałupy... do ciebie!... A dziękaż ci Boże!.. A pódźmaż sporzej, Krzysia! Matka wiedzą?