Strona:Maria Konopnicka - Nowele (1897).djvu/19

 — To, proszę pani, dla panienek robota?
 Pytanie to tak proste, wypowiedziane było z widocznym niepokojem. Nie była sztuki swej pewną. Właściwie mówiąc, szyć nie umiała prawie.
 — Tak, dla dzieci, Bieliznę trzeba przejrzeć, posporządzać... Panna Florentyna wie, jak to tam...
 — O, to — podchwyciła z zapałem — to już ja porządnie zrobię. W nocy przysiedzę, a zrobię!
 — Nic pilnego. I tak jakoś panna Florentyna nieosobliwie wygląda... Jakże tam ze zdrowiem?
 — Nie tak źle, proszę pani, nie tak źle. Teraz się jakoś trzymam...
 Wyprostowała się jak struna i zacięła usta. Energiczne rysy jej wynędzniałej twarzy miały w sobie wyraz niemal męzkiej siły.
 — A matka?
 — Ach, to pani, proszę pani, jeszcze nie wie o niczem?
 Postać jej nagle schyliła się, zmalała, twarz zagasła, głos złamał sie i drżeć zaczął.
 — Nie wiem...
 — Prawda, żem to ja już dawno nie szyła u pani! Umarła matka...
 — Umarła? O... biedna! biedna!..
 Panna Florentyna wyprostowała się znowu. Oczy jej błysnęły.
 — O, proszę pani! Toć to szczęście od Boga, że umarła!
 — Może... może i tak! Może jej i lepiej...