Strona:Maria Konopnicka - Nowele (1897).djvu/289

 Pensylwańczyk był zachwycony. Takiej tęgiej, przysadkowatej baby, jak żyw nie widział jeszcze.
 — Marjanna przyjechała! pisał do Dąbrówki. — Nader silnie tłusta i dobra! —
 Istotnie Marjanna była wyborną sługą; prała zwłaszcza znakomicie i tylko zbyt wiele zużywała farbki. Instynkty jej kolorystyczne były niepohamowane w tym względzie.
 Nigdy też nie można było przewidzieć, czy jej «lazurku», jak nazywała, zbraknie, czy nie braknie.
 Najczęściej wszakże brakło. Wycierała wtedy ręce w fartuch i nie pomyślawszy nawet o tem, że słowa po portugalsku nie umie, po lazurek biegła.
 Po chwili wracała zdyszana.
 — Gdzież to Marjanna była? — pyta pani.
 — A toże po lazurek latała!
 — No i cóż?
 — A nic! kupiła!
 — Jakże? przecież Marjanna nie umie się rozmówić?..
 — I... co to nie umie! Idę do kramu, powiadam, coby mi lazurku dali. Powytrzeszczali na mnie oczy i nic. Tak ja jeszcze głośniej. A oni do siebie: czego ta głupia baba od nas chce, kiedy my jej nie rozumiemy?
 — Jakże Marjanna mogła wiedzieć co oni mówią?
 — Albo to co wielkiego? Takiemu ta barabaszowi po oczach dość spojrzeć, to się i wie co gada.
 — No i cóż się stało?