Strona:Maria Konopnicka - Nowele (1897).djvu/306

widok. Dziewczyna była młodą, rosłą, a jej rozkwitłe kształty uwydatniała lekka perkalowa spódnica i takiż kaftan. Ciężki żółtawy warkocz spadał jej nizko na kark, a mała różowa chusteczka nie pokrywała białej, lekko słońcem ozłoconej szyi. Rytmiczny ruch, jakim się kołysała z boku na bok, dodawał jej jakby sennego wdzięku.
 Cygan nie patrzył wszakże ani na niańkę, ani na kapustę. Gorejące jego oczy, zrazu w czeluściach bramy utkwione, obiegały teraz podwórze, oblatywały drzwi i okna w wewnętrznych murach więzienia, mierzyły odległość furtki od skrzyni i skrzyni od woza, wreszcie wpiły się z jakąś dziką przenikliwością w twarz strażnika, który bokiem do więźniów zwrócony, stał przed altaną i prowadził z kimś spokojną gawędę, brząkając od czasu do czasu kluczami, na znak obecności i czujności swojej.
 Tymczasem w bramę wjechał drugi wóz z kapustą.
 — Jechać tam!... Jechać dalej!... — rozległo się wołanie.
 Parobek w czerwonym lejbiku, który dopiero czwartą kopę liczył, odwrócił się i huknął:
 — A gdzież ci to pojadę?... Na łeb?... Nie widzisz że skrzynia? Ślepyś?...
 — Prrr... prrr... — dało się słyszeć w samem sklepieniu bramy, a wóz zatrzymał się w połowie drogi tak, że mu tylko koła na ulicy pozostały.
 Obaj parobcy zaczęli teraz hałaśliwie deliberować,