Strona:Maria Konopnicka - Nowele (1897).djvu/339

dźwięcznie wibrującym głosem. Ty co znów? Doigrać się chcesz?
 Mały czarniawy więzień wystąpił ku środkowi i odrzekł śmiało:
 — A nic, proszę Wielmożnego...
 Już po tym jednym ruchu i po tonie mowy poznałam, że to recydywista, stary, szczwany ćwik.
 Wielmożny patrzył też na niego z pobłażaniem, jakie tu tylko dawnych i dobrze znanych aresztantów udziałem bywa.
 — Jakto nic? Co tam za rewolucyę pod numerem robisz?
 — Ja ta nijakiej rewolucyi nie robię, tylko mi poszło o spanie. Spać każdy musi.
 Przygasł już w sobie, ale mówił jeszcze ostrym, świszczącym głosem człowieka zmęczonego bójką. Czuł też widać, że słuszność przy nim, bo patrzył bystro, wprost w twarz Wielmożnego. Wielmożny zmarszczył czoło i zwróciwszy się do strażnika, zapytał ostro:
 — Zaparty! A co tam znów za nieporządki w spaniu?
 Wyprostowany strażnik głębiej jeszcze brzuch wciągnął w siebie, szerokie piersi wystawił, but do buta przystosował, przełknął ślinę i szybko mrugając wytrzeszczonemi oczami, rzekł:
 — Nie pokazało się tam żadnego nieporządku, wielmożny panie!
 — Nie pokazało! — powtórzył po nim zuchwale Osmólec, przekrzywiając głowę i mrużąc le-