Strona:Maria Konopnicka - Nowele (1897).djvu/41

głowę i słucha. Wtem słyszę: tutaj! I ruszył ktoś klamką.
 Tak matka.
 — Idzie ktoś, córko? I chce wstać do drzwi.
 — Niech mama siedzi! — mówię. Sama pójdę!
 Przytrzymałam ją na stołku, idę, a taka ciężka jakaś, taka sztywna, jakbym nie nogi, ale kołki miała...
 Stanęłam we drzwiach i rękę na klamce trzymam, patrzę, praczka z suteryn. Cofnęła się, chowając pod fartuch ręce czerwone, mokre, od waru jeszcze dymiące... Za nią taż sama baba, którą spotkałam na schodach, kłaniająca się, uśmiechnięta, bezczelna...
 — A co to? pytam z góry.
 Baba wysunęła się naprzód:
 — Taki pomylenia, dobrodziuniu nie było! Taki nie było!...
 A widząc, że klamki nie puszczam:
 — Ja tu na momencik, do godnej mamy, po dawnej znajomości! Na momencik, dobrodziuniu, bo i sama daleko do domu mam.
 Przysuwała się poufała, natarczywa, prosto na mnie, we drzwi. Zastawiłam się ręką, żeby mnie nie tknęła.
 — Za pozwoleniem! — mówię.
 Wtem matka ze stancyi:
 — A kto przyszedł, córko? Bo to może do mnie?
 — Nie! — mówię — nie! Niech mama nie wstaje! Sama tu załatwię!
 Ale już się podniosła, idzie.
 — Bo to pewno do mnie! — mówi.