Strona:Maria Konopnicka - Nowele (1897).djvu/42

 A tu ta ordynarna praczka jak nie rozpuści na całą sień głosu:
 — Pani Brońska! Pani Brońska! Niech-no pani wyjdzie! Interes tu do pani jest! Ma tu pani gościa!...
 Krzyczy, jakby się paliło! Zaraz oto ktoś drzwi w korytarzu otwiera, głowę wytyka i słucha.... Jak to nie potrzeba mówić, proszę pani, między taką hołotą! A baba też w te pędy:
 — Niech będzie pochwalony! A cóż się to jejmość przed znajomemi zamyka?...
 Tak matka do mnie:
 — Puść, córko!
 I ręką mnie za ramię. Zatrzęsłam się cała...
 — Mamo! — mówię. — Jeśli mamie życie moje miłe, niech mama ode drzwi odejdzie i nie mówi nic!
 A matka:
 — Co ty, córko? W areszcie matkę trzymać chcesz? Z ludźmi się rozmówić nie dasz?
 A tu już słyszę tumult się w korytarzu robi. Więc prawie od przytomności odchodząc, mówię:
 — Mamo! Na imię Boskie mamę zaklinam, niech mama od drzwi odejdzie!
 A matka z krzykiem:
 — To ty odejdź! Ty odejdź, córko!
 I szarpnęła mnie za ramię. A we mnie, proszę pani, w tej chwili cały ogień zgasł. Poczułam tylko jakąś wielką a zimną moc w sobie. Ot, jakby mi się serce w kawał lodu obróciło nagle.
 — Nie, mamo! — mówię. — Nie odejdę od tego