Strona:Maria Konopnicka - Nowele (1897).djvu/71

prawo, na lewo, poczem zaćmiwszy papierosa, posztykutał z wiaderkiem do stojącej na uboczu studni.
 Wtedy Stacho do sieni się chyłkiem wsunąwszy, do izby przez drzwi uchylone zajrzał.
 Matka siedziała na ławie pod ścianą; z obu jej stron przepijały kumy.
 Chłopak przełknął ślinę i przestąpił z nogi na nogę.
 Kumy trącały się właśnie.
 — Daj Boże!
 — Daj Panie Boże!
 — Za wasze zdrowie!
 — Pijcie z Bogiem.
 — A pijcież, kumo!
 — Gdzie mi tam do picia...
 — Adyć się choć kieliszka chwyćcie!
 — Co tam będziecie się, kumo, frasowali, głowę sobie żałością psuli! A bo to wy jedni na świecie?
 — A ino?
 — Po ludziach się obejrzyjcie, chłopa sobie umówcie i tyla!
 — Co mi ta po chłopie!... Ja tam chłopa nie łakoma...
 — Albo i parobka od prędkości...
 — Za parobka toby i Walek szedł.
 — Który zaś Walek?
 — A toć Kobylak.
 — Albo Szymek Bączyk.
 — Szymek?... Zaś by tam Szymka kowal puścił!