Strona:Maria Konopnicka - Nowele (1897).djvu/98

 — A co, matusiu? — rzekł. — Nie będziema parobka rządzili! Sam wszystko zrobię het, precz!
 Westchnęła wdowa frasobliwie i zaraz fartuch do oczu podniósłszy, wyrzekać poczęła:
 — Co ty ta zrobisz, nieboże! Taka ta robota, to tylko od nagłości! Ale na taką robotę, jak się patrzy, toś ty ze wszystkiem jeszcze głupi, i mocy też dobrej w sobie nie masz.
 — Ja w sobie mocy nie mam? — obruszył się Stacho. — A nie młóciłem to pół dnia?
 — Co tam taka młocka! A to jedno ziarno wybijesz, drugie przetrącisz, a jeczcze insze to ostawisz w słomie.
 Chłopak grzmotnął się w piersi.
 — No, matusiu. Jak nie uradzę robocie, to weźmiecie parobka, abo sołtysiaka którego, abo Jesionoszczyka, abo i Walka choćby; a jak uradzę, to nie weźmiecie! No, matusiu!
 I raz jeszcze grzmotnął w piersi z wielką siłą, jako to niby nie puste słowo u niego jest, tylko zaprzysiężenie.
 — Co ta taka mowa! Chrząst ato za niedrogie pieniądze by też szedł...
 Chłopcu błysnęły oczy, jak wilkowi.
 Dałbym ja mu! — burknął, podnosząc pięść drobną.
 Wdowa nie nalegała więcej.
 Zaczęła się teraz jakby umówiona, gospodarka Stacha.