Strona:Maria Konopnicka - Szczęśliwy światek.djvu/18

Potem będą mazurki — Właśnie robi je mama — A rodzynki, migdały, Obierałam ja sama! Zrana przyjdzie ksiądz Proboszcz,  I poświęci stół cały, Domek także pokropi, By się dzieci chowały.

Gdzie tam padnie, to padnie, Po okienku, po ścianie... Ej, zobaczysz, Stasieńku, I tobie się dostanie! Tak się zrobi wesoło, Tak słoneczko zaświeci — Ach, już niema, powiadam, Jak Wielkanoc dla dzieci!

Parasol.

Wuj parasol sobie sprawił.
Ledwo w kątku go postawił,
Zaraz Julka, mały Janek,
Cap za niego, smyk na ganek,
Z ganku w ogród, i przez pola
Het, używać parasola!

Idą pełni animuszu:
Janek, zamiast w kapeluszu,
W barankowej ojca czapce,
Julka w czepku po prababce,
Do wiatraka pana Mola!
A wuj szuka parasola.

Już w ogrodzie żabka mała,
Z pod krzaczka ich przestrzegała:
— Deszcz, deszcz idzie! Deszcz, deszcz leci!
Więc do domu wracać, dzieci!
Mała żabka, ta na czasie
Jak ekonom stary zna się,
I jak krzyknie: deszcz! — to hola!
Trza tęgiego parasola!