wanie i dziw nietylko pokrewnych, ale i obcych ludów[1].
Te echa uderzają w samą pierś Bohdana. Wnet cały jest porwany i rzucony ku nim. Wnet przypomina sobie długie warszawskie rozmowy z Brodzińskim o nadzwyczajnej pieśni tych piękności; wnet chce ten »Rodzaj na wieki młodzieńczy«, z którego ducha pieśni one biją, podnieść do jakichś mistycznych wyżyn, do rodowodów nieziemskich.
»Słowo przed wieki było na początku:
Słowianie — z tegoż bożego my wątku.«
Już mu za mała jest sława, karci tych, którzy z niej nazwę »Sławian« wywodzą; Zygmuntowskim wiekiem się zastawia, w którym pisano i mówiono: »Słoweńce«. A jeśli ród idzie po słowie, oczywiście, że i pieśń pośledniejszego pochodzenia nie jest.
»Pieśń po słowiańsku słowo, słowo boże,
Niby wieść z nieba...«
- ↑ Zebrane przez Wuka Karadzicza pieśni serbskie tłómaczone były na język angielski, francuski, niemiecki i inne.
