Strona:Maria Rodziewiczówna-Dewajtis (1911).djvu/129

 — Cóż oni tam porabiali? — spytał Ragis i Julka, bo Hanka od dawna zatopiona była w obserwacyi białych chmur na szafirze, a panna Aneta podreptała do domu.
 — Śpiewali, rozmawiali nie po naszemu, zaglądali do lochów, do studni, obchodzili trzy razy Dewajtisa, aż nareszcie zobaczyli mnie i podeszli. O coś się pytali, o dąb chyba, bo ręką pokazywali. Pani umie trochę po polsku, ale nie zrozumiałam. Potem zajrzała do jakiejś książki i pyta: gdzie pan Marek Czertwan? Pokazałam im ścieżkę, ukłonili się i poszli dalej. Niezawodnie przyjdą tutaj...
 — Śliczna nowina! — zawołała Julka — będę ich wyglądać aż do północy! Bardzom ciekawa tej Amerykanki! Nie widział jej nikt jeszcze!
 — Nie. Pytałem Marka, czy ładna, ale naturalnie, nic się nie dowiedziałem — wtrącił Ragis.
 — Podobno bardzo pracowita i praktyczna, Witold u nich był zawczoraj — odezwała się Hanka — mówił, że bez zachwytu patrzeć na nią niepodobna.
 — Ho, ho, ho! Może być źle z Witoldem! dostanie harbuza!
 — Skąd pewnik tak smutny? — zauważyła żartobliwie Julka.
 — Ma się rozumieć! Przecież żadna pracowita i praktyczna za niego nie pójdzie! Albo ja nie wiem? Zresztą ten brzydki to jej narzeczony!
 — Matko cudowna! — wykrzyknęła Marta — a gdzieżez ona oczy miała?
 — Ho, ho, ho! Nie wspominając, i wasze oczy musiały się zaćmić, pani Łukaszowo! — uśmiechnął się szyderczo Ragis.
 Kobieta okryła się szkarłatnym rumieńcem.
 — Niewola nie raj! — odparła zmieszana.
 — Ochota gorzej niewoli! — szydził stary bezlitośnie.
 Zwróciła się do furtki, nasuwając chustkę na oczy.
 — Do widzenia państwu! — rzuciła przez ramię i wyszły.
 — Śliczna kobieta! — zauważyła z cicha Julka — podobno gust pana Marka?
 — A gust! — skrzywił się stary. — Uchowaj, Chryste, takiego gustu!
 Panna Aneta ukazała się w progu z tacą pełną spodków, salaterką poziomek i dzbankiem mleka, za nią Grenis wyniósł przed ławkę stół, świeżo heblowany.
 — Macie, moje dziatki, pożywajcie ten specyał! — uśmiechnęła się łagodnie — a ja tymczasem pszczółki osadzę w ulu, żeby niedługo się męczyły w woreczku!
 — Ja pomogę cioci! — ofiarowała się Hanka.
 — Dziękuję, moja złota! Grenis pomoże. Ty jedz jagódki i odpoczywaj po tych okropnych lekcyach.