Strona:Maria Rodziewiczówna-Dewajtis (1911).djvu/141

 Gdy nareszcie umilkli, po swojemu lakonicznie odpowiedział najpierwszej Hance i pannie Nerpalis:
 — Powiedz matce, że jutro rano stawię się niezawodnie. Pieniądze mam, niech będą spokojni, a do księdza proboszcza wstąpię po południu.
 — Napewno? — spytały obie z naciskiem.
 — Napewno! — potwierdził i, zwracając się do Marwitza, dodał: — Nic nie stracone. We czwartek wracam na jezioro i zabawię tydzień. Jeśli pana ochota i wola, służę.
 — Panie, to moja jedyna namiętność! Wezmę wędkę.
 Czertwan widocznie trochę oprzytomniał: pocałował z uszanowaniem rękę ciotki.
 — Bardzo pożądana wieczerza i wypoczynek. Od rana wędrujemy pieszo, a tam mało co się jadło. Wasze zapasy w szałasie ktoś ukradł.
 — Ach, Boże! Biednyż ty, biedny, mój dzieciaku kochany! Zaraz ci, duchem, usmażę jajecznicy i zrobię zacierek z mlekiem! Biedactwo, nieboraczek!
 Podreptała do domu, panienki także zaczęły nakładać kapelusze.
 — Dobranoc zatem, panie Marku — rzekła Julka — czekamy jutro niecierpliwie!
 — Będę, pani! — odparł z ukłonem.
 Dziewczęta pożegnały Irenkę, Ragisa, zajrzały do kuchni panny Anety, a tymczasem Marwitz wziął kapelusz.
 — Gdzie idziesz? — zagadnęła z cicha panna Orwidówna.
 — Odprowadzę tę cudowną lekarkę! Wieczór, mogą tu być szakale, kujoty, złoczyńcy...
 — Czekać cię będę pod starym dębem!
 — Dziękuję, Iry.
 Koleżanki szły ku wrotom. Dopędził je i ruszyli razem.
 Na środku dziedzińca został chrzestny ojciec z synem. Rozmawiali już spokojnie. Urywki tylko rozumiała Irenka.
 — Zapóźno! Kiedyś oddałbym za to całą fortunę i krew, teraz nie chcę!
 — Nie pójdziesz? On może umiera!
 — Pójdę, dajcie spocząć minutę, zdrożyłem się srodze, głód dokucza!
 — Dobrze, dobrze! Ma się rozumieć! Spocznij! Pójdę pomódz pannie Anecie; i bestyjki moje głodne! Pogadaj z tą panną! Na biedę, i ona ma jakieś interesa do ciebie. A gdzież to się podział ten pokąsany? Ho, ho! może do panny Anety się umizga? Dam ja mu!
 Po chwili na dziedzińcu został sam tylko zmęczony wędrowiec i nieśmiało podniósł oczy na siedzącą pod ścianą jego chaty poświcką dziedziczkę.
 W tej samej postawie, z odchyloną głową, patrzała