Strona:Maria Rodziewiczówna-Dewajtis (1911).djvu/143

mieniu, i szli sobie bardzo powoli, przez osadę aż do figury. Tam dopiero zaczęli rozmawiać.
 — Pan niesłowny. Dwa tygodnie nie odwiedził mnie, nie pomógł! Musiałam panu bardzo dokuczyć...
 — Nie było czasu!
 — A w Jurgiszkach pan był?
 — Byłem. Zarządzam majątkiem po ojcu.
 — I nie rzucił pan, jak Poświcia...
 — Tam niema komu zostawić.
 — Jakto? Jest panienka w moim wieku.
 — Słabowita i bardzo delikatna. Babki ślepej dogląda.
 — Czy to pańska narzeczona?
 — Nie, pani!
 — Ale ją pan kocha?
 — Pannę Janiszewską?...
 — No, przecież nie babkę? Pan umyślnie pyta, żeby uwolnić się od odpowiedzi, ale się to nie uda! Kocha ją pan?...
 Ruszył ramionami.
 — Dobra panienka — odparł obojętnie.
 — Nie pytam o jej cnoty, ale czy ją pan kocha? — rzuciła niecierpliwie.
 Zdziwił go ten ton, zwrócił ku niej oczy i odparł spokojnie:
 — Nie kocham!... Ale tym dwom sierotom radbym nieba przychylić. Same one, jak palec, na świecie! Często tam bywam, gdy czas się znajdzie.
 — To pan nigdzie nie bywa dla własnej przyjemności?
 — Nie, pani, nigdzie! Niema takiego miejsca.
 — A pod dębem, tym starym, w lesie?
 Zdumiał, ramię drgnęło.
 — Kto pani mówił o dębie? — zagadnął.
 — Mniejsza kto, dość, że wiem! Pójdziemy tam teraz razem, i pan mnie opowie, jaka pamiątka wiąże pana z tem drzewem! Opowie pan?
 — Niema co opowiadać.
 Zapanowała chwila milczenia. Panienka niecierpliwie gryzła usta, on spoglądał przed siebie na bór ciemny i słuchał znanego szmeru. Weszli w gąszcz; mrok już leżał wśród olbrzymów.
 — Nie zbłądzi pan? — spytała.
 — Ja? W Dewajte? Wychowałem się tutaj! Każdy krzak mam w pamięci! Nad rzekę pani chce zejść?
 — Nie, na tę polanę. Obiecałam Clarkowi, że mnie, tam znajdzie, jeśli trafi.
 Z widoczną niechęcią zmienił kierunek drogi i prowadził ją manowcami, ociągając się.