Strona:Maria Rodziewiczówna-Dewajtis (1911).djvu/89

 Panna Marya miała bardzo bujne brwi, bystre oczy i wiele stanowczości w rysach. Chowana bez matki, oddawna była gospodynią w domu, z gotową decyzyą i z całem zrozumieniem swej roli.
 — Chyba się ojciec myli — odparła spokojnie. — Pan Czertwan powinien zostać w kraju.
 — A po co? — marudził stary, zajęty pozornie tylko fajką — ma tam karyerę gotową i pewny byt, a tu co?
 — A tu swe stanowisko i obowiązek — odpowiedziała córka.
 — A to czemuż matce nie pomaga, w domu nie siedzi?
 Panna Marya poruszyła się żywo.
 — Nikt tam go o pomoc nie prosił. Zresztą matka straciła jego kapitał i oddała zrujnowany folwark, gdzie nie sposób się było utrzymać. Sądzę, że dosyć zrobił dla rodziny, gdy to zniósł w milczeniu.
 — Aha, to tak? Nie wiedziałem. Dobrze, że od ciebie można o wszystkiem się dowiedzieć.
 Dziewczyna spojrzała uważnie w dobroduszna twarz starego jurysty. Poczuła docinek, nie lubiła fałszywej pozycyi.
 — Nic dziwnego, że wiem — odparła spokojnie — pan Kazimierz jest otwarty i do nas się przywiązał szczerze.
 — Uhm, czemuż, kiedy do nas, ze mną nie pogada otwarcie?
 — Pogada i z ojcem — uśmiechnęła się lekko — niech tylko sobie trochę mowy przypomni i dostanie posadę.
 — Aha? pogada, ręczysz? No, to poczekam, kiedy tak.
 Uspokojony stary dźwignął się z kanapy i udał się na spoczynek, pogładziwszy na pożegnanie głowę córki. Żmujdzini to byli zakuci. Nie marnowali słów na frazesy, ale rozumieli się wyśmienicie.
 Nazajutrz bracia stawili się o zwykłej godzinie. Kazimierz trochę czerwieńszy i weselszy, Marek znudzony, trochę posepniejszy.
 — Niema listu? — spytał, wchodząc do gabinetu prawnika.
 — Dzień dobry, Marku! — odrzekł flegmatycznie gospodarz. — Umiesz ty po angielsku?
 — Nie, a poco?
 — A toż te Amerykany, to jakoby Angielczyki. Bo i list po angielsku.
 — To jest list?
 — A jest. Właśnie go szukam. Rozbieram dziś sprawę Komarów i Molem. Tyle tych papierów na biurze. Ot,