Strona:Maria Rodziewiczówna-Za wiarę i ojczyznę.djvu/14

pisarz się oświadczył — prosiła o radę. Borucki się zadumał. Naprawdę los to był świetny, bo Makarewicz i posadę miał intratną i w Pińszczyźnie mająteczek, i nie pił i nie łajdaczył — uznanie nawet u „sprawnika“ miał.
 — Tylko, że ruski! — szepnął Borucki, oglądając się, tak się bał, żeby kto nie podsłuchał.
 — On mówi, że on z katolików. Dziad katolik był — rzekła Zonia. — A tu i innych niema. On i do cerkwi mało chodzi.
 — Pewnie — co nam robić! Ja tobie nie mogę bronić — taki los. Pomyślał sobie — do ciotki napisz do Kijowa. Lata masz i rozum.
 Oprócz lat i rozumu, Zosia miała serce zajęte nim, a pisarz był chłopak jak malowanie. Pomyślała krótko — zgodziła się,
 Trzeba było znowu do kościoła jechać po metryki. Teraz już konie nie kosztowa-