Strona:Maria Rodziewiczówna - Światła.djvu/10

budowy, niewielemowny, słuchający uważnie, karbujący wszystko w pamięci. Pisać ni czytać nie umiał, ale nigdy niczego nie zapomniał i wyrachował się z największej sumy.
 Trudno go było wyciągnąć na gawędę. Wódki nie pił, fajki z zębów nie wypuszczał, a w samotnych swych wędrówkach przywykł do milczenia i do ostrożności w zwierzaniach.
 Makar Wacan był bezżenny. Do jego fachu kobieta nie była potrzebna; w wędrówkach bezustannych młodość mu minęła, że się i nie obejrzał, a gdy przyszedł wiek, że go kumoszki wyswatać chciały, czując pieniądze u chłopa — wtedy on się stanowczo oparł. Zakochał się w swobodzie i woli.
 Niemłody już był, gdy raz ze swej wędrówki przywiózł do domu dziecko. Władzy oznajmił, że znalazł je przy drodze, w lesie, że je na opiekę bierze, i zaludniła się w ten sposób jego chata.
 Od owego czasu Wacan począł więcej we wsi przebywać. Nie starość to była, ani słabość, ale uciecha, że w pustej izbie coś szczebioce. Zrazu bawił się tą nowością, potem nawykł, wreszcie się przywiązał. Wędrował po dawnemu, ale na