Strona:Maria Rodziewiczówna - Światła.djvu/108

szła. Ale ona jeszcze czekała, poglądając na starca, ku któremu teraz zwrócił się monarcha.
 — Ty ktoś jest! Na książce tej czy jest moja pieczęć?
 — Jam jest sługa Boży.
 — Niema Boga.
 — Ta książka jest Jego słowo.
 — Spalić ją, obałamucała nas wieki! Wydarto książkę starcowi, rzucono ją w ogień.
 — Więc przyszedłeś tu znowu ludzi oszukiwać i mamić?
 — Powiedziano mi, że czcisz prawdę, szedłem śmiało do ciebie. Poddani twoi śmiertelni są. Będą mnie potrzebować, jedni wcześniej, drudzy później! Przyszedłem im służyć!
 — Pewny jesteś bardzo!
 — Bom był twoim poddanym kiedyś — i wiem jak gorzko bywa im niekiedy!
 — Klecha jesteś! Urągasz mi! Wierzysz, że ktoś z pod mojej władzy może do Ciebie się zwrócić! Żebym cię kazał spalić z twoją książką razem — powiedzieliby tam — w tym przeklętym starym świecie, że się jeszcze ciebie boję! Ale ja drwię z ciebie i tyle dbam co o proch pod stopami