Strona:Maria Rodziewiczówna - Światła.djvu/116

 I tej kobiety nie ujrzał już więcej monarcha przed obliczem swojem — ani jej jęku nie usłyszał.
 A w jakiś czas potem przyszedł do niego starzec, jakby gorączką strawiony, o wzroku pełnym grozy — i rzekł przerażonym szeptem:
 — Panie! w młodości mojej zgorszyłem człowieka. Do występku go dowiodłem, potem do rozpaczy — potem do śmierci. I oto truciznę mam w sobie, ognie, męki. Widzę go i słyszę bezustannie. Ratuj mnie!
 — Chory jesteś. Kto umarł, ten nie wstanie. Lecz się!
 — Niema choroby we mnie. Wierzę, w co mówisz. Nie boję się jego zemsty, ale zdejm ze mnie ten lęk bezustanny.
 — Nie mogę pomóc obłąkanym.
 — Ja nie obłąkany, panie, jam nieszczęśliwy w duszy!
 Ale monarcha umilkł i z pogardą od niego się odwrócił. A człowiek odszedł zgnębiony i błądził po ulicach, nie mogąc w domu wytrzymać.
 I zaszedł przed dom znajomego, i zastał go jako z wiadrem wody szedł do ogrodu.
 Pozdrowili się i ten zgnębiony rzecze: