Strona:Maria Rodziewiczówna - Światła.djvu/119

 Rajcy jego siedzieli wokoło posępni, jakby znudzeni i senni, w pałacu jakby pustką wiało.
 — Idźcie — zawołajcie lud mój do mnie! — rozkazał.
 Poszli, nie kwapiąc się od domu do domu, kołacząc we drzwi, wzywając na mowę do pana.
 Ludzie słuchali jednem uchem wezwania i odpowiadali lekceważąco:
 — Niech zaczeka — stary — mam robotę. Żadnej nie mam sprawy z nim! Może sąsiad pójdzie. Syna wyprawię.
 — Niech no ojciec wróci — to może on pójdzie!
 Ale się żaden nie kwapił.
 Zamiast poddanych zebrali się urzędnicy, i ci zapełnili stopnie majestatu, ale nie czekali mowy, a poczęli skargi i raporty.
 Dzieci umykały często ze szkoły, poborcy natrafiali na opór i drwiny, straż przejmowała kłamliwe pisma, młodzież wygwizdywała profesorów, kobiety głośno dopominały się domów modlitwy, starcy zamiast pomocy władzy, ułatwiali swoim rodzinom pielgrzymki w góry.