Strona:Maria Rodziewiczówna - Światła.djvu/123

Każdy u wnijścia głowę odkrył i czapką się skłonił.
 — Czołem mości hetmanie!
 Trzech mężów dojrzałych było, dwóch młodzieńców w kwiecie wieku i urody.
 Zajęli swe miejsca, trochę zdziwieni nagłem wezwaniem, czując coś groźnego po twarzy wodza.
 Najstarszy, wojewoda i senator, niecierpliwy głos podniósł:
 — Mości panie! złe wieści ten papier zawiera?
 — Złe! — hetman odparł, głowę podnosząc i gorejącemi złością oczami spozierając po nich. — Najgorsze! — powtórzył głosem rozdrażnionego lwa — pospolite ruszenie się spóźnia.
 — Zostawiono nas tedy na pewną zgubę. Nieprzyjaciel o świcie tu będzie.
 — Tak, a pospolite ruszenie przyjdzie wieczorem — jeżeli przyjdzie! — dodał ponuro.
 — Infamja! horror! — krzyknął wojewoda.
 — Ile nas? — przerwał hetman.
 — Sześć tysięcy.
 — A tamtych?
 — Trzydzieści.
 Zapanowało chwilowe milczenie.
 — Starczy im nas na godzinę!