Strona:Maria Rodziewiczówna - Światła.djvu/124

 — Oho! — młodszy jeden się wyrwał — nie połkną i przez trzy.
 — A potem
 — Potem Cecora! — któryś starszy bąknął.
 — A kraj aż po serce odsłoniony i bez obrony ostanie. To nie Cecora! — to hańba.
 — Pospolitakom hańba!
 — Nam! — zagrzmiał hetman, podnosząc się w całej okazałości, palcem buławę wskazując. — A to co? Kawowczarski? A wy co? Trzoda? A tam co huczy? Ciury i chamy? Orsza będzie, nie Cecora!
 Spojrzał po nich. Surowi byli, ale spokojni starzy. Dwóch młodych powstało. Roziskrzyły się im oczy, wzdęły nozdrza.
 — Rozkazujcie! Dostoimy pola! — rzekł wojewoda.
 — Słuchajcie tedy. Człowieka trzeba, coby nic i nikogo nie miał i nie żałował. Nikogo po sobie nie zostawił, bo na stracenie pójdzie i ostatnia to będzie jego potrzeba! Kto tu jest taki?
 — Ja mości hetmanie! — młodszy się odezwał. — Sam jestem, nikogo nie mam, więc też niczego się nie boję. Zguba nie straszna.