Strona:Maria Rodziewiczówna - Światła.djvu/127

Przybędą — ruszymy ku tym — nie przybędą — wytrzymamy dłużej w taborze.
 Obejrzał się na obraz święty, zdobiący tylną ścianę namiotu.
 — Daj Boże przedwieczny, by się nie spóźnili teraz.
 — Co powiadacie na postanowienie moje? — spytał starszyzny.
 — Ze słuszne jest i wykonamy. Któryż z nich pójdzie na ofiarę?
 Stary wódz popatrzał na młodzieńców.
 Pierwszego, co się wyrwał, sam bojów uczył i przy boku swoim lubił, wszelkie nadzieje w nim mając i wiarę. Drugiemu — owego synaczka do chrztu podawał — krewniakiem mu był.
 Zawahał się trochę, nasłuchując, czy wbrew złym wieściom, kotłów pospolitego ruszenia nie słychać — ale w obozie było cicho, bo noc się już stała.
 Wtedy stary wódz żal swój zmógł, rękę podniósł i starszego piersi dotknął.
 — Jazłowiecki pójdzie! — uroczyście wymówił.
 Młodzieniec, do którego się skłonił, towarzyszów skinieniem pożegnał i wyszedł. Łuna głębokiego