Strona:Maria Rodziewiczówna - Światła.djvu/14

 Zdarzyło się jednak, że Makar poróżnił się z sąsiadem, zawistnym o dobry byt i zarobek furmana.
 Poszło o byle co — o wiadro u studni. Mieli ją wspólną, i w chwili, gdy Makar swe konie chciał spiesznie napoić, tamten mu wiadro zajął.
 — Mógłbyś zaczekać, aż ja skończę! — mruknął stary — twemu bydłu zostanie wody, a mnie spieszno w drogę.
 — Jedź, jedź, durniu! Wyjeździsz sobie pociechę! — tam ten urągliwie odparł.
 Makar się obraził o swój fach.
 — Jużem sobie wyjeździł, com chciał. Więcej, niż ty, to głupie bydło hodując i po gumnie łapcie rozdeptując.
 — Baczże, by to, coś wyjeździł, nie wyjechało ci w świat żelazną drogą! — zaśmiał się sąsiad.
 — Gadasz bałamutnie, jakbyś się na znachora uczył, — z pozorną obojętnością odrzekł Makar, i odzyskawszy wiadro, zajął się pojeniem koni.
 Młody inżynier tymczasem w izbie na podwodę czekał, wcale do pośpiechu nie nagląc.
 Słowo sąsiada wpadło głęboko w głowę starego. Sumował, rozmyślał, a nadewszystko począł ba-