Strona:Maria Rodziewiczówna - Światła.djvu/144

 Brzeźniak cały się maił, a dołem ruczaj biegł, złotym „łotociem“ obrzeżony. Zacisznie tu było, a tak odludnie, że ptactwa mnóstwo osiedliło się w gąszczu i pilnie gniazda sobie wiło.
 Woły, po kolana w młodej trawie brodząc, prędko się nasyciły i legły, a na ziemię majowy zmierzch się nasuwał i zalegała cisza odludzie.
 Roman młodą łozinę odciął, korę całkowicie oddzielił i wnet ligawkę sporządził.
 Zerknął na dziewczynę, rad się jej pozbyć, bo mu wstyd było dorosłemu grać, jak pastuszek nieletni, ale potem ramionami ruszył. To i co? Niech się prześmiewa — jednakowoż ona nie dla niego, on nie dla niej hodowany. Ledwie, że ją znał.
 Zagrał sobie zcicha, potem coraz śmielej.
 Dziewczyna przestała śpiewać, zbliżyła się ku niemu, i patrząc nań — słuchała.
 Podobał się jej odrazu, bo go dudka słuchała, jak żywa.
 — Czemu ze skrzypcami w karczmie nie grywasz?
 — Bom na służbie.
 — Szmat ci płacą?