Strona:Maria Rodziewiczówna - Światła.djvu/147

 — Dobrze ci u Stefana? — zagadnęła go Ulisia po drodze.
 — Nie bije! — odparł apatycznie.
 — Powiadają, że swą Seklitę chce ci dać!
 Podniósł oczy.
 — Naco?
 — Głupiś!... na żonę... jak sprawę wygracie.
 I śmiała się z jego miny jakby zawstydzonej, gdy o tem posłyszał. Tak się śmiała, że nawet nie obejrzała się na cmentarz, który mijali w tej chwili.
 Wnet się i drogi ich rozdzielały.
 „Dobra noc“ — rzekli sobie obojętnie.
 Ale nazajutrz znowu się spotkali przy wołach i razem poszli w łozy szukać czajczych jaj na wieczerzę. Mówili już więcej i śmielej. Dziewczyna go zaczepiała na żart, na ciekawość, czy ten mruk się obejrzy.
 Nie odpowiedział na zaczepki, ale poczerwieniał i umilkł, jakby zalękły. Wydrwiła go w oczy, ale wróciwszy do chaty, nikomu o Romanie nic nie rzekła i znowu wieczorem pognała woły na polankę.
 Potem dzień po dniu przywykli do siebie. Nie zaczepiała go więcej, stała się cichsza i zadumana.