Strona:Maria Rodziewiczówna - Światła.djvu/150

 — Nie godzi się! — odparł przejęty i wierny ślepo tradycji. — Do jesieni niech czeka.
 Dziewczyna wytrąciła mu z rąk robotę.
 — Jutro już nie przyjdę! — westchnęła.
 — A kto? — zapytał niespokojnie.
 — Ojciec sam. Mnie do lnu gonią.
 — Tak i ja myślał, że niedługo naszego! — zamruczał ponuro.
 — Co wieczora na rozstaje do ciebie wybiegnę!
 — Nie wybiegaj, jeszcze cię ludzie dopatrzą i po wsi rozplotą.
 — To i co? Jakiś ty głupi. Żebyś ty rozumny był, toby wszystko inaczej poszło.
 — Nie chcę innym być, ani ciebie zmarnować.
 Rozgniewało ją to i obraziło.
 — Takie to twoje lubienie głupie. Nie wybiegnę do rozstaju, boś nie wart.
 Spędziła swoje woły i odeszła sama. Na złość mu śpiewała całą drogę skoczne, weselne śpiewki. Cały tydzień nie poszła nawet w jego stronę, po robocie wieczorami swawoliła i tańczyła w karczmie.
 Najbardziej dokazywała tej niedzieli, gdy go ujrzała wśród parobków. Nie tańczył, ani pił, nawet do izby nie wszedł. Przez okno do wnętrza