Strona:Maria Rodziewiczówna - Światła.djvu/170

 — Miłuj, bom wdowa i sierota, i tyle szczęścia mi, co z waszego kochania i pracy.
 — Będę-że wam jako matce pracował!
 — A ja cię nie zapomnę i stokrotnie zapłacę!
 I jeszcze raz do serca go przygarnęła i odeszła.
 A on i dnia nie czekał i skoczył do roboty.
 Huczał topór w puszczy, waliły się drzewa, moc młoda była w drwalu — robota szła piorunem.
 Aż się dziwili flisacy i kupcy, co jeden drwal uczynić może. A on zmęczenia nie czuł, sztuk nie rachował, za siebie się nie oglądał.
 — Zwalę całą puszczę — żyzny kraj swej pani uczynię. Co mi tam — moc mam okrutną.
 Rok minął — i drugi, i trzeci. Puszcza jak stała, tak stała. Chłopak się rozrósł i wybujał, jak dąb był piękny i silny, śpiewający robotę zbywał. Aż przyszła doń na te pieśni — dziewczyna krasawica, ze śmiejącemi oczami i zatrzymała się dla urody jego. A on na nią popatrzył i rozmiłował się.
 — A oto i szczęście przysyła mi pani moja! — pomyślał.
 Cudneż to było lato. Ino śpiewy i kwiaty, i śmiechy.