Strona:Maria Rodziewiczówna - Światła.djvu/171

 — Zostań-że u mnie, ptaszyno. Zaczekaj, aż pani moja zapłatę mi przyniesie. Poproszę jej o złoto dla ciebie, o piękne szaty i sprzęty, o pałac i cugi. Ona można jest i miłuje mnie — nie odmówi!
 Została dziewczyna całe lato, została i jesienią.
 Ale pani nie przychodziła z zapłatą. Drwal drzewo walił i obrabiał, dziewczynie się nudziło i przykrzyło w nędznej budzie, na czarnym chlebie.
 Nie było ani złota, ani szat, ani sprzętów, ani cugów.
 Była wokoło puszcza głucha — i bieda, i praca.
 — Gdzież ta pani twoja? — pytała coraz niecierpliwiej.
 — Przyjdzie — odpowiadał z wiarą.
 — Głupiś. Darmo służysz oszustce. Ja nie chcę czekać.
 I porzuciła go. Poszła do ludzi, do żyznych krajów, gdzie się bawią i używają.
 Gdy jej nie stało, on siekierę cisnął — i bezczynny długi czas przesiedział. Zabolały go raz pierwszy ramiona, zapiekły szramy i blizny, pogłębiły się oczy.