Strona:Maria Rodziewiczówna - Światła.djvu/172

 Potem w drogę ruszył — nie po nią, ale by tę puszczę przejść, kres jej zobaczyć.
 Szedł i szedł, a puszczy końca nie było.
 Tedy się przekonał, że jej nie zwali i ledwie ślad maluchny w niej wyrąbie — i gorzko zapłakał.
 Tyle zapału i mocy zużył — i znaku niema.
 Po wielu dniach wrócił do swej budy — i zbuntowany był.
 — Precz pójdę! — myślał. — Do lepszych panów, do lżejszej roboty, gdzie mnie ocenią i pochwalą, gdzie nie zginę bez chwały i słychu — jako drwal nieznany.
 Ale teraz znowu żal go zdjął — lat przecierpianych, potu i bólu, i tej pracy rozpoczętej — i siedział wahający.
 I tak go zeszedł śpiewak wędrowny — starzec stuletni, co z lirą chodził po siołach.
 — Pochwalonyś, drwalu wierny, wspomina cię wdzięcznie pani twoja! — rzekł.
 A drwalowi po przez żałość i słabość zabiło serce.
 — Bajecie, starcze! Nie pomni ona mnie!
 A starzec lirę zakręcił i jął mu pieśni śpiewać o tej pani-wdowie — a ze starych oczu łzy mu biegły.
 Takci i ten ją miłował.