Strona:Maria Rodziewiczówna - Światła.djvu/175

 Wtedy poczuł, że jest stary, słaby, zmęczony i, usiadłszy na ojcowskiej mogile, zamarzył o śmierci.
 Ledwie się tego wieczora zawlókł do budy, już mu nawet topór ciężał, niemoc ogarniała kości.
 A nazajutrz nie wstał z posłania — wszystką już moc wyczerpał.
 Leżał samotny, ognisko tlało — na dworze wiatr liście opędzał, i tłukły się o szyby.
 Drwal zasnął może — a może to i jawa była.
 Cicho się drzwi otwarły — i weszła jego pani.
 Drwal się z posłania poderwał i, niepomny, żadnej męki, żadnej troski, do kolan jej przypadł, kraj wdowiej szaty całując.
 — Opani moja. Wspomniałaś mnie! — wyjąkał.
 — Pamiętałam o tobie przez wszystkie dni twego żywota.
 — A jam ci służył, jakem rzeki, ale robota moja jako mrówki i robaczka — bez śladu.
 — Aleś miłujący ją pełnił?
 — Miłujący, pani moja, miłujący. Pomimo ludzkie mowy i pomimo zapłaty. Topór się stępił, moc mnie uszła — jam ciebie czekał, miłujący.
 — Otom jest z nagrodą.