Strona:Maria Rodziewiczówna - Światła.djvu/179

 — Kobieca rzecz — chrzciny. Nie wiem. I wszedł do domu.
 — Zhardział odrazu! — pomyślał sąsiad.
 Do szkoły dzieci przyniosły nowinę i nauczyciel zwrócił się do czterech małych Adamców ze specjalną uwagą.
 — Wielkie to dla was szczęście i honor. Pozdrówcie ode mnie rodziców i powiedźcie, że z gratulacją przyjdę.
 Jakoż na czwarty dzień — zjawił się u Adamców rozpromieniony i nad wyraz uprzejmy.
 Adamcowa była w izbie sama, jeszcze leżąca w pościeli, i karmiła dziecko.
 — Dobre południe, pani gospodyni. Czyście już zawiadomili urząd? Toć do chrzcin wedle waszego obyczaju ino cztery dni czasu.
 — A poco mamy urząd zawiadamiać?
 — Że wam się siódmy syn urodził.
 — A to za to jaka kara ma być?
 — Co też prawicie! Szczęście i honor na was spadł. Siódmy syn to królewski chrześniak i królewskie nosi imię i na królewski koszt otrzymuje nauki i pod królewską jest opieką i królewską będzie miał służbę. Rozumiecie, co was za los spotkał!