Strona:Maria Rodziewiczówna - Światła.djvu/180

 Adamcowa spojrzała na nauczyciela jakby ze strachem nad tylu honorami, a potem przeniosła oczy na dziecko, które syte zasnęło u jej piersi.
 — Rozumiecie? — powtórzył nauczyciel.
 — Rozważę to sobie, panie rechtór! — odparła powoli kobieta.
 — Jeszczem słaba! — dodała po chwili.
 — A wasz gdzie?
 — W polu!
 — Głupie babsko! — pomyślał nauczyciel i poszedł szukać Adamca.
 Ale gospodarz zajęty orką przystanął niechętnie i wysłuchawszy, odparł spokojnie:
 — Jeszcze czas. Kobieta słaba. Rodzinę sprowadzić trzeba, aż z pod Bytomia.
 Minęły cztery dni — minął tydzień. O chrzcinach u Adamców nie było słuchu. Sąsiadki zaczęły odwiedzać i pytać położnicę.
 — Długo to będziecie żydziaka chować?
 — Długo, niedługo. Ino wstanę. Nima komu się zająć.
 Aż gdy minęło dwa tygodnie, nauczyciel zjawił się znowu.
 Adamcowa już się krzątała po izbie.