Strona:Maria Rodziewiczówna - Światła.djvu/189

 Gdy na koszta pogrzebu chcieli sprzedać ostatnią odzież — poszła pani Anna do złotnika.
 — Chciałabym nie sprzedać, ale zastawić ten dukat — rzekła.
 Gdy wyjmowała pamiątkę z woreczka, wypadł z niej znaleziony medalik.
 Stary wziął blaszkę do rąk, przyjrzał się przez lupę, spróbował narzędziem, długo myślał — wreszcie w swój lakoniczny sposób rzekł:
 — Sto marek — na trzy tygodnie.
 — Na ten medalik?
 — Ja panią znam. Wykupi pani w czas. — I zawinąwszy w papier blaszkę, dał jej dziewięćdziesiąt marek.
 Dziwiła się pani Anna, ale jeszcze więcej się zdziwiła za powrotem do domu. Dwóch jej starszych chłopaków powitało ją radosną wieścią. Dostali pracę. Starszy u powroźnika, młodszy u mieszczanina do kopania kartofli. Najstarsza córka opowiedziała też, że jakaś pani przychodziła, pytając, czy nie umieją szyć na maszynie.
 Otucha wstąpiła w duszę pani Anny. Jak wszystkim ludziom pracowitym — zaczęło jej przybywać czasu. Starczyło na opatrunek nę-