Strona:Maria Rodziewiczówna - Światła.djvu/191

 I zawołała swego Kazika, który właśnie wrócił z roboty z woreczkiem kartofli zarobionych i spożywał wieczerzę.
 — Synku, pobiegnij do Osuchowskich i zanieś dzieciom garnczek krupniku, co jest na kuchni.
 — Matusia nie będzie jadła? — zdziwił się.
 — Zjadłam u pani Jankowskiej, gdym odnosiła robotę. Poczęstowała herbatą.
 — Ja zaniosę! — ofiarowała się dziewczynka lokatorów. — Kazik zmarzł i zmęczył się.
 — Dobrze, dziecko, a spytaj jak matce ich w szpitalu?
 I pochyliła się nad maszyną, spiesząc, spiesząc — i myśląc o cudzej niedoli.
 — Bron Boże co na matkę, co będzie z drobnemi sierotami! — westchnęła.
 A jej najstarsza, Maniusia, fastrygując pilnie, rzekła:
 — Mówią, że sieroty zabierają daleko, daleko — do jakichś ochron. Gorzko tam, choć syto! — I przytuliła się do matczynego ramienia.
 Po godzinie wróciła zdyszana dziewczynka.
 — Proszę pani, proszę pani! Pan Osuchowski pięknie dziękuje i odsyła pieniądze. A była tam jakaś pani i kazała pani wręczyć tę kopertę.