Strona:Maria Rodziewiczówna - Światła.djvu/196

spokojnie, a pani Anna spoczęła nareszcie, gdy do izby wszedł stary ksiądz w wytartej sutannie.
 — Czy tu mieszka pani Anna Bouffał? — spytał.
 — Tutaj, ale mamusia śpi, bo Kazik był chory! — odpowiedziała Maniusia.
 — Tatuś twój miał na imię Kazimierz?
 — Tak i dziadek był też Kazimierz.
 — I mieliście majątek Dąbrowa?
 — Tak, ale tam teraz bolszewicy.
 — A pana Szulakowskiego znałaś?
 — A jakże, za olszyną był jego dwór, Suchojeże.
 Ksiądz odetchnął, otarł czoło z potu.
 — Pół roku was szukam. Ogłoszenia do gazet dawałem.
 — My tu gazet nie czytamy. Niema czasu.
 — A jakże wam?
 — Z mamusią nam dobrze.
 — Nie budź-że matki. Przyjdę za parę godzin. Pójdę na plebanję. Nazywam się ksiądz Michał Norejko, ale matka mnie nie zna. Wracam z Ufy.
 I poszedł.