Strona:Maria Rodziewiczówna - Światła.djvu/216

armją — a jest tego kilka tysięcy wiader w cysternie.
 Nie — o tem nikt nie myślał. Podobno mają go otruć arszenikiem i wylać, ale kto i kiedy — jeszcze nie było „prikazu“. I z tem odjechał.
 Ale już i wieś zawrzała niepokojem. Zjawili się chłopi o radę.
 — Czy wam każą odjeżdżać?
 — Nie — ale batiuszka odjeżdża. Straszno. I kasę z gminy wywieźli.
 — A ileż masz w kasie?
 — Półtory sotni.
 — A twoje gospodarstwo warte półtora tysiąca?
 — Bodajże więcej.
 — A widzisz tych co uciekają? Chcecie tak się tułać jak oni?
 — A pani co „duma“?
 — Ja się nie ruszę.
 Poskrobali się w kudły i poszli. Zrozumiałam, że ich ogarnia straszna zaraza tłumu — duszy zwierzęcej, kolektywnej — panika.
 Trzeba się stać skałą — lub człowiekiem, żeby się fali oprzeć, zarazie kolektywnej nie dać się obalić.