Strona:Maria Rodziewiczówna - Światła.djvu/235

 I oto od folwarku ukazał się pierwszy szary piechur w pikielhaubie z karabinem gotowym do strzału i zjeżonym żądłem bagnetu.
 Zatrzymał się na nasz widok — pozdrowił:
 — Guten Morgen.
 Pomimowoli — zaśmiałam się:
 — O gewiss, guten Morgen! — odpowiadam.
 Ucieszył się i on, że może się porozumieć, i zaczęliśmy gawędkę:
 — Keine Russen?
 — Einer!
 — Wo ist er? — bagnet się najeżył.
 Wskazałam na folwark.
 — Tam leży chory na cholerę.
 Machnął ręką — położył karabin na ziemi. Zdjął szynel — i nie przestając rozmowy — zaczął go misternie składać w wałek, z całą drobiazgowością równając każdą fałdę.
 Zza węgła wychodzili pojedynczo inni i za przykładem kolegi — składali karabiny — i pozbywali się szyneli, temi samemi automatycznemi ruchami.
 A ów pierwszy rozpytywał:
 — Dokąd poszli Rusy?