Strona:Maria Rodziewiczówna - Światła.djvu/36

wysoka, a wesoła, a pieśniż umiała setkami!... Bóg wie skąd je brała, ale coraz dziewczęta rówieśnice i sąsiadki słyszały nową i uczyły się od niej, z zawiścią pytając, kto ją ich uczył.
 Śmiała się odpowiadając:
 — Kto? Albo ja wiem! Wiatr niesie, bór gada, ot — i wszystko.
 Nikt się nie dziwił, gdy przyszły do niej pierwsze swaty; miała lat piętnaście. Zdziwił się tylko stary, który o niej nigdy nie myślał.
 — Czego wy ludzie? — zagadnął na ich widok.
 — Po waszą dziewczynę, dla naszego Seweryna!...
 Chłop milczał, potem się oburzył.
 — Ot, wymyślili! A ja bez niej zostanę?...
 — Weźmijcie Seweryna w prystupy.
 — Onże za rok idzie do wojska. Smarkacz!
 — I ona młodziutka. Jak tych gołębiąt parę, mieć będziesz w chacie, na twoje stare lata. Do wojska może go nie wezmą...
 — Cóż to mnie takim starcem czynicie! Mogę ja sam jeszcze żonkę wziąć i własne dzieci hodować, a nie wnuczęta. Zabierajcie wódkę — i idźcie z Bogiem gdzieindziej!