Strona:Maria Rodziewiczówna - Światła.djvu/39

 — Czego wy biadacie dziewczęta? — odezwał się raz parobczak. — Z ojcowskiej chaty przejdzie do mężowskiej, o dwa kroki — i tyle. Ot, jak ja pójdę, to nie na drugie podwórze.
 — Pójdziesz to i wrócisz.
 — Do czego? Przez ten czas braty moją część stracą, albo sprzedadzą. Do niczego wrócę!
 — I to prawda! — potwierdziła Paraska.
 Zaczęli tedy rozmawiać. Czasami inni pastusi zbierali się do nich — cały tabun młodzieży swawolnej i brutalnej. Nie wiedzieć, jak do tego przyszło, ale zaczęli towarzysze tych dwoje prześladować kochaniem. Stali się celem żartów i dogadywań, i tak bezwiednie i oni wreszcie w to lubienie uwierzyli.
 Pierwszy Seweryn, pewnego wieczoru, podchmielony na chrzcinach u brata, przyjechał cwałem do kompanji i wesoło spytał:
 — Niema jeszcze mojej kaliny-dziewczyny?...
 A znowu raz w noc księżycową Paraska wyrwała się z chaty i, choć ojciec sam woły wygnał ukradkiem w pańskie łąki, przybiegła do pastuchów na wygon, i śmiejąc się wołała:
 — Hej, chłopcy, a gdzie mój gwardzista?
 I tak się pokochali.