Strona:Maria Rodziewiczówna - Światła.djvu/42

rzemy i odprocesujemy od macochy połowę gruntu, i budynków, i dobytku.
 Paraska umilkła.
 On ją tak codzień namawiał i tłumaczył, czasem groził, czasem zapowiadał, że śmierć sobie uczyni. Aż pewnej nocy dziewczyna przybiegła późno czerwona i zdyszana.
 — Dopilnowałam, gdzie chowa! — szepnęła.
 — Gdzież? — spytał parobczak żywo.
 — W komorze pod lewym węgłem.
 — Dużo jest?
 — Nie wiem. Garnuszek!
 — W komorze! Toć tobie tylko sięgnąć. Nie wiesz? Żółte czy białe?
 — Białe, takie duże!
 — Mniebyś tylko garść dobrą przyniosła, to wystarczy, a stary nawet się nie obejrzy!
 — Straszno! — szepnęła dziewczyna.
 Zaczął ją tedy całować i pieścić, nazywać jagodą i kwiatem, i ptaszkiem, i złotem.
 Dziewczynie dusza topniała — topniały skrupuły. Sobą zajęci, otuleni mgłą, nie usłyszeli kroków bosych, nie ujrzeli widma, które zwabione blaskiem ognia, szło ku nim od lasu.