Strona:Maria Rodziewiczówna - Światła.djvu/83

 W kilka dni potem u Semenów zdechło cielę, trochę później zginęła owca, wreszcie Sachar dostał febry.
 Skręt poczynał okazywać swą moc.
 Ruszył stary Semen po ratunek do bab i znachorów, ale otrzymał odmowę. Żaden nie chciał skrętu zaczepiać. Nareszcie jeden, podumawszy rzekł:
 — Na skręt ma moc jedna, ale może już pomarła, stara Zozula z Drewicy! Zresztą nikt!
 Drewica leżała o pięć mil, czas był roboczy, ale Semen się nie wahał, klacz zaprzągł i pojechał z wódką, chlebem i groszami w chustce.
 Na wygonie za wsią spotkał kobietę chudą, w odartej odzieży, pasącą gęsi kilkoro.
 — A dokąd to jedziecie? — zagadnęła.
 — Jadę pomsty szukać na tym gałganie, co mi skręt zrobił. Zozula z Drewicy go odgadnie i pokarze.
 Kobieta nie rzekła słowa, przykucnęła na ziemi i dumała. Po długiej chwili zegnała gęsi do chaty i weszła do izby.
 Mąż jej, krawiec kulawy, bezczynnie drzemał na ławie; nędza wyzierała ze wszech kątów, na