Strona:Maria Rodziewiczówna - Światła.djvu/91

 Michał spojrzał zpodełba, chciał łajać, ale go nagle porwała dzika chęć zobaczenia swego losu.
 Wszedł. W dymie ogniska, okopcony zmalały, skurczony, kołysał się skręt. Ciepło go tak wciąż poruszało, a ze szmaty wytykało się kłosów kilka, jakby ramiona bólem pokrzywione.
 — Gorąco mu, gorąco: uschnie na samą porę!
 — Na jaką porę? — zagadnął Michał machinalnie, oczu nie zwracając.
 — Na Narodzenie — odparł Semen ze złym uśmiechem. — Będę go suszył lato i jesień, a spalę na samo Narodzenie, by nie skosztował pieroga i nie pochowany ludziom obrzydł przez święta! Ot, jak jemu będzie, chyba się mnie pokłoni!
 Michał spojrzał na niego strasznie.
 — A taki łżesz! — burknął. — Suszyć moc masz, ale śmierci uczynić — nie masz! Będzie w tem jego wola.
 — Ot zobaczym!
 — Zobaczym.
 I rozeszli się. Nazajutrz Michał poczuł się słaby, gorąco mu było nadzwyczaj, do jadła ni wody nie miał chęci. Pomimo to ukrywał niemoc przed żoną, poszedł nawet na zarobek.