Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/112

mitowała się z byle kim! Cóż to? Miejsce dla panienki tutaj?
 — Proszę pani, tak jest! — szepnął Antoni. — Ot, i znowu uczyniłem kłopot. Proszę mi darować! Dziękuję za wszystko, już się nie zobaczymy, daj Boże pani dobrą dolę.
 Utowiczowa zawstydziła się wybuchu i umilkła. Panna Marja była blada, a oczy jej gorzały.
 Nie kwapiąc się, zabierała się do wyjścia.
 — Wstąpię wieczorem, — rzekła — niech pan o śmierci nie myśli i lekarstwo bierze. Ojciec tu będzie za godzinę. Przyślę panu rosołu i mleka. Ej, przeminie złe!
 Wracając do domu, kobiety nie odzywały się wcale. Szumski spotkał je napół drogi. Miał minę nadąsaną i niechętną.
 — Skądże to pani wraca po dwóch godzinach? — spytał sztywnie, patrząc na zegarek.
 — Od chorego! — odparła chłodno.
 — A mówiono mi, że pani jest u Kotnickich.
 — Tak myślała ciotka, ponieważ nie opowiadam się ani jej, ani innym ze swych kursów.
 Szumski zagryzł usta. Weszli do domu i panna Marja wstąpiła do kuchni.
 — Grinia! — zawołała. — Weźmiesz rosołu i zaniesiesz zaraz do Andrjanka dla pana Mrozowickiego!
 Utowiczowej zadygotały nogi ze strachu. Szumski dziwnie się uśmiechnął.
 — Więc to pan Mrozowicki jest pod pani specjalną i troskliwą opieką?