Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/123

 Kazała stanąć.
 — Siądźże pan. Piechur-amator nielada z pana.
 Umieścił się przy Grini, na koziołku.
 — Ależ pan żałuje swojej klaczy! — rzekła.
 Ruszył ramionami.
 — Sprzedałem ją — odparł krótko.
 — Dlaczego?
 — Potrzebowałem pieniędzy.
 — Tak! Włożył je pan w większy interes? To dobrze. Jeśli się powiedzie, podwoją się do wiosny.
 — Moje się nie podwoją! — szepnął. — Dziewczętom posłałem do kraju.
 I umilkł, zapatrzony mgławo w step bezbrzeżny. Nie chciała pytać więcej i tak dojechali Lebjaży, smutni oboje.
 Znowu minęło parę tygodni. Czuć się już dawało w przyrodzie pewne osłabienie, jakby przestrach zimy. Częściej bywały straszne zamiecie i wichry. Termometr się wznosił o południu; baraki, co stały na Tobole, ściągano na brzeg; rybacy spotykali już migracje wiosenne ryb, a skórki zwierza straciły swą wartość, bo włos był nierówny i oblatywał do połowy. Tobolsk i nawet Kurhan napełnił się towarem stepowym, zaroił się kupcami, którzy z nim między Kirgizów iść mieli. Mówiono o karawanach perkalu, o siewach, o paszach i coraz spoglądano ku rzece i dalej ku południowi.