Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/129

 — Dziękuję pani! Bardzom zasmolony! — odparł, czerwieniejąc.
 I kopał dalej. Wieczorem dała Utowiczowej kopiejek dla niego, a stara na to:
 — Nie trzeba! On za jedzenie robi! Wcale się nie upomina o zapłatę! Nietęgo robi, bo niewprawny!
 — Ileż dni?
 — O, już pięć.
 Dziewczyna ruszyła ramionami w milczeniu. Gdy odchodził, zawołała go do kramiku i wyliczyła dziesięć złotych.
 — To za robotę w ogrodzie! — rzekła. — A z zimy za furmanki ma pan cztery ruble! Proszę!
 — Bez trzydziestu kopiejek! — odparł, odsuwając dwa srebrniki.
 Resztę zagarnął i po namyśle dodał:
 — Źle robię. Nie umiem! Może już nie przychodzić?
 — Cóż znowu! Trudno, żeby inżynier odrazu był dobrym kopaczem. Nauczy się pan.
 — Pewnie. Potem z kosą pójdę. Latem taka tylko praca. Polowanie nic nie warte. Ptaszków nikt nie kupuje, a skórki złe i mało!
 Oparł się o ladę i nie odchodził.
 — Miałem list od siostry! — rzekł.
 — Jakże jej? — spytała z zajęciem.
 — At, licho! Długi ma — mruknął.
 Wsunął rękę w zanadrze i dobył ów list.